EVEN BELLEN MET…

Als je denkt, dat ZOOM iets met bloemetjes en bijtjes te maken heeft, Jitsi een judoterm is en Teams een nieuw uitgebrachte game (= spel) van de UEFA, dan leef je nog in het pre-coronatijdperk. Of je bent van vóór 1955. Het zijn allemaal digitale middelen om met elkaar te overleggen (conference-calls zou onze voorzitter het noemen). En er zijn er nog veel meer. Het is gewoon belachelijk ouderwets om de telefoon te gebruiken voor datgene waarvoor hij oorspronkelijk gemaakt is. Om te bellen. En toch doen we dat en deze keer met……

ROBIN JANSSEN (selectiespeler)

Er zijn een paar spelers in de moderne tijd, die mr. Treffers genoemd mogen worden. Willie Willems was er zo een in de vorige eeuw, Jasper Zuidwijk in de wat meer moderne tijd en nu wandelt (wandelde) er nog steeds iemand over de velden van Zuid, die die eretitel mag dragen. Spelers, die het meer dan tien jaar vol houden (een veel gebruikte kreet op dit moment: Hou vol!), clubliefde, een vleugje vroeger. We hebben het over Robin Janssen, die al twaalf jaar in ons eerste elftal een motor is op het middenveld of op allerlei andere plekken waar je hem niet zou verwachten. De eerste voetbalstappen zette Robin in Milsbeek om op zijn negende in de D-tjes van De Treffers te belanden. Na twee jaar vertrok hij naar Venlo om het in het betaald voetbal te proberen (een Kuul in de Koel). En vanaf 2008 is de dan 21-jarige een gewaardeerde kracht in het roodzwart. Om dat tot op heden te blijven.

…..blijven oefenen….

We waren erg benieuwd hoe een speler als Robin op dit moment de tijd door komt.

“Tja, ik was net begonnen bij de KNVB. Een nieuwe baan na me bij Vitesse in Arnhem een aantal jaren bezig gehouden te hebben met het organiseren van maatschappelijke activiteiten. Bij de KNVB dien ik het passend voetbal vorm te geven. Passend voetbal, dat betekent bekijken hoe we mensen met een lichamelijke en soms geestelijke beperking toch aan het voetballen krijgen. Het G-voetbal is al redelijk bekend, maar de KNVB wil ook voetbalvormen ontwikkelen en aanreiken voor doven, blinden, mensen met geamputeerde ledematen, enz. enz. Dat betekent veel overleg met verenigingen om de mogelijkheden voor steeds meer doelgroepen onder de aandacht te brengen. Zoals gezegd, ik was net met veel enthousiasme begonnen in Zeist. En toen kwamen na twee weken de richtlijnen van het RIVM. Verplicht thuis werken. En schrijf ik nu thuis aan een communicatieplan. Veel contact is nu digitaal.

Het leven zonder voetbal bevalt me totaal niet. Ik was het al na een week moe. Je bent toch drie avonden in de week en een dag in het weekend bezig met het spelletje. Ik kan maar moeilijk stil zitten. Ik mis het voetbal én de gezelligheid van een team, waarin je veel samen doet. Maar ik blijf alert om mijn conditie op peil te houden. Drie keer in de week loop ik hard met Coen Maertzdorf. Ik heb wat fitness-spullen bij De Treffers mogen lenen en die gebruik ik om allerlei oefeningen te doen op het dakterras van mijn appartement. En ik gebruik de app Strava, die je waarschijnlijk wel kent (red.: nee, dus) om mijn conditie te meten met andere selectiespelers. Daar kun je alles op bijhouden en voor een competitief ingesteld figuur als ik is dat wel prettig. En dan doe ik het nog helemaal zo gek nog niet. Alleen de “witte Keniaan”, Tjeu Langeveld, moet ik voor laten gaan. Maar het blijft behelpen.”

Inderdaad, het blijft behelpen. Het wachten is op het echte werk.