Samen met De Treffers
Samen met De Treffers

Nieuws

EVEN BELLEN MET…..

Het zijn spannende tijden. Niet de spanning, die we wel kennen van de vele wedstrijden van ons clubje, waarin de punten over de streep getrokken moesten worden. Waarin nogal eens sprake was van billen knijpen in de minuten voor het laatste fluitsignaal, iets wat nog wel eens verkeerd begrepen zou kunnen worden door groezelige types. Nee, die spanning moeten we nog steeds missen. Spannend is het, hoe het verder gaat met het virus (nadere introductie overbodig), vooral als we ons massaal op de terrassen storten, die op Tweede Pinksterdag geopend worden. Spannend, dus. We belden deze keer met iemand, die spanning gewend is, die eigenlijk continu onder hoogspanning staat, omdat het zijn werk is. We belden met…..

THEO ALBERS (actieve vrijwilliger en toch recreant)

Theo werkt bij TenneT, het bedrijf dat verantwoordelijk is voor het hoogspanningsnet in Nederland en grote delen van Duitsland. Als we het hebben over spannend, bij TenneT is het echt spannend. Via het net wordt elektriciteit getransporteerd met een voltage van 110.000 of hoger. Daar moet je met je poten niet aanzitten! Dat doet Theo dan ook niet; hij is projectadministrateur. Theo houdt in de gaten of projecten, die betrekking hebben op aanleg of renovatie van hoogspanningsmasten financieel wel in het gareel blijven. Maar Theo is ook erg actief bij De Treffers. We namen contact met hem op, omdat hij jarenlang was vergroeid met het team van Zaterdag 1. Een team, dat wordt opgeheven om plaats te maken voor een team Onder 21, zoals we in ons onvolprezen dagblad De Gelderlander van afgelopen zaterdag (!) lazen. We laten Theo daarover en over nog een aantal andere zaken graag zelf aan het woord:

“Ik werk nu al acht weken thuis. Binnenkort heb ik voor het eerst in die acht weken een overleg met mijn collega’s in Arnhem, waar het hoofdkantoor van TenneT is gevestigd. Dat is wel prettig, want je wordt moe van al dat digitaal vergaderen.

….serieus aan het thuiswerken….

Met voetballen begon ik bij WVW uit Weurt (red.: ter voorkoming van misverstand, Theo komt uit Weurt) en op mijn zeventiende kwam ik al in het eerste elftal terecht. Daarin heb ik 13 jaar gevoetbald, tot 1990. In 1988 beleefde ik een absoluut hoogtepunt: ons eerste kind – Maikel – werd geboren, we werden kampioen met WVW, De Treffers werd voor de derde keer kampioen in de hoofdklasse (voor het eerst ook algeheel zondagamateurkampioen) én Oranje werd Europees kampioen. Overigens was ik in 1985 al naar Groesbeek verhuisd. Toen in 1990 Manon werd geboren (tegenwoordig keepster van Dames 1), ben ik bij WVW gestopt en lid geworden van De Treffers. Bij De Treffers heb ik in diverse seniorenelftallen gevoetbald – een twee dagen durend kampioensfeest van het zesde meegemaakt – en met name bij de veteranen heel wat kampioenschappen gevierd. Inmiddels speel ik alweer enkele jaren opnieuw in een selectieteam en wel Woensdag 1. Ik ben leider van de F-jes geweest, toen Maikel daarin speelde, ben ook lid geweest van sponsorcommissie en seniorencommissie. En ik leg nog steeds de contacten voor de sponsoring van wedstrijd en wedstrijdbal van het eerste elftal.

Tja, dat zaterdagteam. Ik moet zeggen, het doet me wel iets, dat het wordt opgeheven. Maar begrijpen doe ik het ook wel. Want het lukte maar niet om bij de KNVB voor elkaar te krijgen, dat doorstroming naar het eerste zondagteam mogelijk werd gemaakt. Ik ben zo’n zeven jaar teammanager geweest naast achtereenvolgens Bob Steer, Stijn van Ooijen, Bert Derks en Raymond Knijpinga. Ik verzorgde de bestuurlijke contacten en heb wat sponsors binnen gehaald, onder andere Ad Peters van Adco. Heb je wel eens iets leuks meegemaakt? Nou, ik moet zeggen, het was een gezellige groep en met name de weekendjes uit waren hoogtepunten. Erwin Wennekers kwam een keer wat later naar zo’n weekendje, ging meteen mee stappen en is de volgende morgen met de koffer nog onuitgepakt weer vertrokken. En ik kan me een wedstrijdje paintballen herinneren. Ad Peters in hazenpak was schietschijf en ik heb hem nooit meer zo hard zien lopen als toen, toen hij het hazenpad koos. Zelfs nu, in het recreantenteam, slaagt hij er niet meer in die snelheid te ontwikkelen.

 

….altijd al een houthakker geweest…

In deze coronatijd valt het niet mee om actief te blijven. Ik kan me lekker uitleven op het verzamelen van hout voor de haard.  Voor het hout, dat ik op Sportpark Zuid bij elkaar sprokkel, lever ik een bijdrage aan de kas van de Maandaggroep, al of niet in natura. Ik trappel om weer te gaan voetballen bij de recreanten. Volgens mij moet dat ook best kunnen – we zijn gewend om te voetballen zonder publiek – als sommige teamgenoten van je af kunnen blijven. Mandekking kan ik normaal gesproken best waard-eeren, maar in het nieuwe normaal moet je dat toch beperken. Ik wil overigens geen namen noemen.”

Daar houden we het dan maar op. Dat zou anders maar leiden tot spanningen.