EVEN BELLEN MET…..

Met kleine stapjes worden we weer een club waar gevoetbald wordt. Zelfs de selectie heeft alweer getraind. En hoewel – overigens door een ander dan Jan de Jonge – geprobeerd is het team weer aan elkaar te plakken, moeten onze eerste elftalspelers nog afstand ten opzichte van elkaar bewaren.  Met enige jaloezie kijken we naar onze jongste jeugd, de 12-minners, die dat niet hoeven doen. Om eens te horen hoe dat is, een echt voetbalpartijtje, belden we met maar liefst twee spelers tegelijk en wel met….

JESSE EN DAAN WIJERS (spelend in resp. JO10-3 en JO12-1))

Jesse is tien jaar, zijn broer Daan elf jaar “oud”. Beiden begonnen al te voetballen, toen ze 4 waren.  Toen ze zo ver waren, dat ze lid konden worden van een voetbalclub, hadden ze eigenlijk niet echt een keus. Ome Jan was immers voorzitter van de Treffersjeugd. En dus kregen eerst Daan en vervolgens Jesse een roodzwart shirt aan. Daan heeft de bijzondere eigenschap, dat hij linkshandig maar rechtsbenig is. Jesse kan met zijn linkerbeen weer uitstekend uit de voeten. Anders dan u in deze rubriek gewend bent, krijgt u geen letterlijke weergave van het telefoongesprek, dat we met Jesse en Daan gevoerd hebben.

Jesse staat soms op het middenveld, maar meestal in de spits. Doelpunten maken vindt hij het leukst en daar is hij dan ook erg goed in. Zijn team, JO10-3, deed het in de plotseling afgebroken competitie niet onaardig. Het ging een beetje op en neer. Jesse zit op het Vossenhol in groep 6. Sinds kort kan hij ook weer naar school en daar is hij eigenlijk wel blij mee. School blijkt toch leuker dan gedacht, als je er niet naar toe kunt. Vooral omdat je dan je vriendjes moet missen. Naar school gaat Jesse nu nog halve dagen: van half negen tot elf uur ’s morgens. En sinds anderhalve week is hij dus ook weer te vinden op het voetbalveld.

v.l.n.r. Daan, Jesse

Een keer per week wordt er getraind. Te dicht bij de trainer mag je niet komen, maar verder kan er gewoon gevoetbald worden. Na de warming-up doen Jesse en zijn teamgenoten wat oefeningen, er wordt op doel geschoten en dan kan er echt gevoetbald worden. Partijtje! Een gevleugeld woord, dat al honderd jaar veel enthousiasme oproept – we herinneren ons nog de tijd dat we dan ergens op een grasveldje twee jassen uit elkaar legden om als doel te fungeren – en nu kun je er weer blij van worden. Omdat je weet, dat het niet vanzelfsprekend is. Maar het begint er toch weer op te lijken. Jesse is weer begonnen!

Hetzelfde geldt eigenlijk voor Daan. Daan voetbalt in JO12-1. In zijn eigen woorden, een hartstikke leuk team. Daan staat op het middenveld, al is hij in het verleden ook een tijdje keeper geweest. Daan zit op het Vossenhol in groep 8 en gaat over een paar maanden naar het NSG in Nijmegen. Ook hij was het thuis zitten wel moe en ook hij heeft de school nog wel het meest gemist (!), al had hij wat minder moeite met het maken van huiswerk dan Jesse. Daan gaat iedere dag op dezelfde tijd als Jesse naar school. Ook voor Daan geldt: een keer per week trainen onder leiding van een driemanschap (Tjeu – ja die van het eerste -, Jurgen en Mark), warming-up, oefeningen, afwerken op doel en dan: partijtje!

De jeugd heeft de toekomst. Maar nou hebben ze ook al het heden! Want voor hen is het echte werk toch al weer een beetje begonnen.