EVEN BELLEN MET…

Het valt niet mee in deze tijd. Een club als De Treffers bruist normaal gesproken van de activiteiten. Mensen ontmoeten elkaar, praten met elkaar. Dat is voor een heel groot gedeelte weggevallen. Vooral voor de praters onder onze leden is dat erg moeilijk. Die kunnen niet zonder menselijk contact. We vroegen ons af hoe het gaat met een van de grootste kletskousen in onze vereniging en belden daarom met

JAN KOSMAN (plakker, op dit moment van foto’s)

Jan is van 1935. Als kleine jongen voetbalde hij al op een veldje samen met jongens als Henk de Mulder (Jacobs), die wél een glanzende voetbalcarriëre tegemoet zouden zien. Dat gebeurde toen nog op klompen en Jan weet niet meer welk voorwerp als bal gebruikt werd. Maar gevoetbald werd er! Toen Jan oud genoeg was om lid te worden van een voetbalclub, lag de keus voor de hand. Vanuit het ouderlijk huis aan de Kloosterstraat kon hij de schapen op het Treffersveld zien lopen en De Treffers werd het dus. Dat is inmiddels meer dan 70 jaar geleden. Jan was geen grootse speler. Zijn voetballoopbaan speelde zich na de jeugd voornamelijk in de lagere seniorenelftallen af. Eén keer moest hij mee met het tweede elftal, als reserve omdat een paar vaste krachten ontbraken. Dat was tegen Quick Nijmegen, toentertijd een uitermate gerespecteerde vereniging. Tien minuten voor tijd was het zo ver. De spits van De Treffers raakte geblesseerd – diens naam blijft in nevelen gehuld – en Jan moest er in. En scoorde het enige doelpunt in die wedstrijd! Absoluut hoogtepunt in het voetballeven van Jan Kosman, die pas bij de recreanten zijn voetbalschoenen aan de wilgen zou hangen. Bekender is Jan als manusje-van-alles binnen de vereniging. Aan de telefoon vertelt hij er graag over. Zoals gewoonlijk is er geen speld tussen te krijgen. Je hoeft alleen maar te luisteren.

….hamsteren….

“Blij, dat je belt. Daarmee help je mensen toch uit een dalletje. Het voelt allemaal toch een beetje als huisarrest. Ik kom er alleen nog maar uit voor de boodschappen en om af en toe een stukje te fietsen. Wel ben ik vorige week nog even in de kantine wezen kijken. Die ziet er opgeschilderd toch weer fantastisch uit. Maar dat is het dan ook. Op dit moment ben ik foto’s uit onze geweldige clubhistorie in albums aan het plakken. Ik heb nog veel bewaard, dat ik over hopelijk nog vele jaren aan ons clubarchief wil nalaten. Maar ik mis het contact. Iedereen kent Jan en Jan kent iedereen en daaruit zijn voor de club toch mooie dingen voortgevloeid. Samen met Jan de Mulder (Jacobs) was het altijd een wedstrijdje wie de meeste loten zou verkopen, kerstloten voor de jeugd, andere loten bij de grote loterijen die er in het verleden zijn gehouden. En het lukte me ook altijd om nogal wat mensen Vrienden van Zuid te maken. Ons bedrijf – toen nog Modehuis Wennekers – was de eerste kledingsponsor. Onze naam stond op de trainingspakken, toen shirtreclame nog niet was toegestaan. En ik ben samen met Katrien nog steeds lid van de businessclub. Als er iets aan post bezorgd moet worden voor De Treffers – presentatiegids, brochures enz. – dan stap ik op de fiets, nadat ik met Thé de Mulder (Jacobs) een verdeling heb gemaakt. En ik zorg er nog altijd voor, dat er voldoende toiletpapier in het clubgebouw aanwezig is (red.: Jan hamsterde al toiletpapier, toen anderen nog op dat idee moesten komen). Alles voor de club. Voor mij zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen en De Treffers belangrijk (red.: ik weet niet of ik het in de goede volgorde heb gezet). En dan is het jammer, dat we nou niet naar de club kunnen. Hopelijk is er snel weer de mogelijkheid om elkaar gewoon weer eens te zien en een praatje te maken.”

Even bellen. Het is maar wat je even noemt.