EVEN BELLEN MET…

We verlangen naar Zuid. Oost, west, Zuid best. We verlangen naar actie, spanning, gejuich om een doelpunt, in zak en as bij een tegendoelpunt. We verlangen naar… voor mijn part een verliespartij tegen het Spakenburg van Barry Beijer en Eric Meijers, waarover we na afloop kunnen nölen in de kantine onder het genot van een goed glas bier. We verlangen naar…. Het zit er voorlopig niet in. Alleen samen krijgen we het virus onder controle. Blijf zo veel mogelijk thuis is nog steeds het motto. Hou vol. Wie komt er nog op Zuid? Nou, de persoon, die we vandaag even bellen, die komt er iedere dag! Gebeld hebben we met….

THEO VERSTEEGEN (accommodatiebeheerder)

Het verhaal van Theo als accommodatiebeheerder begint, zoals zo vaak in onze vereniging, bij Theo Eikholt, voor Theo ome Theo (als u begrijpt wat ik bedoel). Onze oud- en erevoorzitter was een ster in het aantrekken van de juiste mensen voor de club, vrijwillig of niet. Toen Theo Versteegen na 33 jaar werken in de bouw last kreeg van zijn rug en nog wat meer, was het voor hem moeilijk om weer aan de slag te komen. Maar Theo Eikholt had nog wel een baan: op Sportpark Zuid was genoeg te doen voor een gerenommeerde kracht, die van wanten wist. En zo werd Theo Versteegen in 2007 accommodatiebeheerder voor 30 uur per week. En dat is hij na 13 jaar nog steeds. Met veel plezier fietst hij iedere dag naar het Nijerf, nadat het brommertje, dat hij van ome Theo niet meer zo nij geërfd had, de geest had gegeven.

…oost,west, Zuid best…

“Het werk op Zuid is nooit af. Zelfs nu er niet gevoetbald wordt, groeit het gras gewoon door. En het onkruid nog harder. Omdat het zo droog is, moet er ook geregeld gesproeid worden. Daarvoor ben ik er ’s morgens vroeg al of kom ik ’s avonds nog even langs om de sproeiers aan te zetten. Normaal gesproken kan ik voor allerlei klusjes een beroep doen op de Maandaggroep, een groep van zo’n 30 à 35 man. Daarvan ben ik de coördinator en neem van mij aan, dat is zwaar werk. Het zijn allemaal clubleden met hart voor de zaak, allemaal bereid om de handen uit de mouwen te steken, alles voor de club, maar wel eigenwijs op een of twee na. Maar sinds twee maanden gaat dat dus niet meer. Gelukkig kan ik wel een beroep doen op mensen uit de Maandaggroep om me te helpen, want alleen krijg je het niet voor elkaar om het sportpark op orde te houden. En dus zijn er iedere dag wel een paar helpende handen. De oudsten, die bel ik niet, want die horen bij de risicogroep. We hebben de afgelopen weken benut om de staantribune weer op te schilderen, de kassahokjes en de loods hebben een verfbeurt gekregen en in de tussentijd is een groep schilders ook in de weer geweest in de kantine. Het ziet er allemaal weer pico bello uit. Maar ja, het is wel erg stil. Ik mis de jongens, het gebak tijdens de koffiepauze, het geklets (red.: het woord, dat Theo hier eigenlijk voor gebruikte, laten we wijselijk maar achterwege) na afloop van de werkzaamheden. Niet, dat er met de mensen die nu op afroep aanwezig zijn niet gekletst (red.: zie eerdere opmerking) wordt, maar het is toch anders. Zelf ben ik ook voorzichtig, je wereld wordt klein en dat valt niet mee. Maar om iedereen een hart onder de riem te steken hebben Toon Beers, Wim Kersten (Wim Fok) en Toon Weijers (Toon de Móósterdpot) en ik een boodschap voor alle Treffersleden  en eigenlijk voor iedereen op het hoofdveld gekalkt: Hou vol.”

Daar is geen speld tussen te krijgen. Hou vol! Want er komen weer andere tijden!

..nadere uitleg overbodig..